SERUUUN!

de Transmongolie-express: de treinreis der treinreizen, de romantische verhalen, de nostalgie, hetgeen je meegemaakt MOET hebben: jawel, we hebben 'm achter de rug! :)
De reis was voor ons de eerste uurtjes een hel, de 1e dag wennen en de tweede dag een levenstijl waar we van genoten.
Van balen van vieze wc's, bonkende geluiden, kou, weinig bewegingvrijheid en niks te doen; werd het kaarten en wodka drinken met goudzoekers uit Oekraine, volgepropt worden door onze coupe-mama uit Mongolie en geweldig genieten van een onmenselijk mooi uitzicht.

Vanaf dag 1 werden we, als ' twee zielige meisjes zonder tour' geadopteerd door tsotzolma, een dikke lieve Mongoolse vrouw die werkt in Tsjechie en die een paar maal per jaar het 7 daagse traject via trein aflegt om haar dochter in Ulaan Baatar te bezoeken. In onze trein waren geen Mongoolse handelaren waar zo vaak over geschreven wordt, maar het grappige vrouwtje kon er ook behoorlijk wat van: Haar proviant was verdeeld over 2 tassen: worsten, brood, kaas, visjes in plik, pate, thee en vooral veel vitamine-c tabletten die ze met zorg in onze thee gooide en de zure smaak met scheppen (SCHEPPEN!) suiker weer wist te vertroebelen.
's Ochtends vroeg werden we verwend met HELE visjes uit blik (burp..) en al smakkend gaf ze aan ons leger-pakket-voedsel ook flink te waarderen.
De laatste nacht hebben we nog behoorlijk wat afgelachen toen ze snurk en scheetgeluiden imiteerde en we vonden het dan ook jammer om afscheid van haar te nemen vanochtend.
We zullen haar hargekookte gele (?) eieren, gevolgd door een flinke dosis norit, nooit vergeten.
Onze coupe-mama: we zullen haar missen!
Ook de Oekrainier, die eerst door mama-mongolie constant met zijn fles wodka en zijn vrienden de coupe werd uitgestuurd, bleek uiteindelijk een gigantisch goede kaartspelen: 'liegen' blijkt een universeel spel waar wodka toch ook echt bij hoort :)

Nu zijn we aangekomen in Ulaan Baator: een niet zo'n fijne stad. De mensen zijn wel erg beleefd en behulpzaam. Om onze pin-heisa te verhelpen heeft hij de halve stad afgelopen om ons een ATM te wijzen die het wel deed. Heel lief.
De kinderen echter leren volgens mij alleen maar het woord 'money' bij Engels, want bedelen wat af (of gooien steentjes naar je: huh??)

Gelukkig zijn onze pin-problemen nu opgelost en kunnen we gaan slapen: morgen weer een spannende tocht voor de boeg: paardrijden in Mongolie: zien jullie het ons al doen??

Ha ha ha!
Wat trouwens voor beiden vaders van ons erg opmerkelijk was: we hebben een neusfluiter gezien vandaag! We konden bijna niet meer stoppen met lachen: EVA kende gewoon het nummer! HI-LA-RISCH! Denk je ergens in the middle of nowhere te zijn: hoor je een 'bekend' neus-fluiter-liedje!
De vader van Eva mag blij zijn dat zijn uren gedraai van de cd niet voor niets zijn geweest en ik denk dat mijn vader zich dood had gelachen: het is een prachtig geluid, maar het hoofd wat zo iemand trekt: ongelooflijk!

Nou, wij gaan onze konten laten rusten voor morgen: we zullen zien wie er het eerst af valt!

Dikke kus,
Eva en Floor